Η προτελευταία γουλιά είναι πάντοτε πιο γλυκιά
την ώρα που η γραμμή της άφιξης κυματίζει μετέωρη προς την επανάληψη
Οταν ξεχνάς το άγγιγμα της πρεμιέρας
και την κατάθλιψη της λήξης
Η προτελευταία μέθη δεν ξινίζει ποτέ κάτω απο την γλώσσα σαν λιγμένο κρασί
συνοδεύει... οδεύει...
έξοδος κινδύνου δεν υπάρχει όταν κοιτάζεις τ΄άστρα
ξαπλωμένος στις μαρμάρινες πέτρες των αρχαίων λυγμών
Πoιός παρακολουθεί ποιον
Ποιός παρακολουθεί ποιον
Ποιός παρακολουθεί ποιον
Οι προτελευταίοι αδιαφορούν για τον μανδύα του μασκαρεμένου πρώτου
απαξιούν να σκεφτούν ότι τους περιμένει ο ζουρλομανδύας του τελευταίου ,
Οι προτελευταίοι είναι ελεύθεροι ... ωραίοι...
συνορεύουν με το όνειρο τον αυτοσαρκασμό
Η προτελευταία γουλιά σε βρίσκει έκπληκτη
σε ένα ξεβαμμένο μπλε θαλάσσης σανιδοκρέβατο να ψάχνεις
την μεγάλη άρκτο στο βελουδένιο του ουρανού
Ενας ξανθός άγγελος σχίζει τον χάρτινο πορφυρό ορίζοντα
στην προτελευταία ματιά σου όλα ξανά γεννιούνται
Ενας βράχος κι ένα χάδι δίνουν όρκο χορεύοντας το τελευταίο ταγκό δίχως μουσική εαρινά βήματα σε μιαν άδεια προκυμαία
Μόνο το αργό κι αστραπιό ταξίδι των άστρων θροΐζει πάνω απ΄τα κεφάλια μας
Το θυμάσαι άραγε ?
Το θυμάσαι άραγε?
Το θυμάσαι?