Παράπονο - H ξενιτιά [Parapono - I Ksenitia] lyrics

Βαριά βραχιόλια οι λύπες

πως μ' αγαπάς δεν είπες.

Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου

κι ας πέθανε το σώμα μου.

Δε θέλω, φως μου, κόσμο

στα χείλη μου έχω δυόσμο.

Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου

της λησμονιάς σαϊτα μου.

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα

του φεγγαριού τη λάμα.

Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου

κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου.

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.

Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει

να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.

Ξενιτειά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή

πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές

αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει

να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.

Ξενιτειά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή

πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη.

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις

με ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες.