Hər əsər yazılanda mən də böyüyürdüm,
Hədəfdə tutulub qalmış ümidlərimi söyürdüm.
Sevirdim, amma xəyanəti görəndə ölürdüm,
Qəlbdə bağırırdım, üzdə it kimi hürürdüm.
Varlığım olsa da sənə möhtac, barışırdım,
Sən şahzadə deyildin, amma sənə tac yaraşırdı.
Necə dəyişərmiş məna sözlər yozulanda,
Necə pozularmış ətraf bir nəfər pozulanda.
Hər əsər yazılanda mən də böyüyürdüm,
Qonşum içirdi hər gün, anasını döyürdü.
Onda balacaydım, anlamırdım maldan, tozdan,
Sonralar başa düşdüm ki, ölüb peredozdan.
Dedilər, müəllim müqəddəsdir, mənə öyrətdilər,
Müəllimə hörmətin adı olub rüşvət dedilər.
Ruhumu kirlətdilər, onsuz da çirkabdı,
Yazdığım əsərlər verilən suallara cavabdı.
Hər əsər yazılır paranoia harayımdan,
Gündə bir kərpic düşür ömrümün sarayımdan.
Neyrocərrahiyyə, hər dəfə ukol beyinə,
Kapsula, lirika, qranula, tramadol meyidə.
Dönən bədənimi morqa buz kimi qoydular hətta,
Məni kafir kimi tanıyıb dərimi soydular hətta.
Dedilər qəlbin qaradır, ətrafıda qaraldır,
Mən isə yazırdım, yoxsulluq vətənə sevgini azaldır.
Dedilər aralı dur, dur bir az o tayda,
Qanımda quduzluq var, gəlirəm boz ayda.
Dövr də dəyişilib artıq, burcudur omba geylər,
Gözəl qız kəlməsi əvəz olunub bomba şeylə.
Dedilər: Psixopatsan? Yazırsan axmaq kimi,
İndi yaşamaq üçün olmalısan yaltaq kimi.
Sapı özümüzdən olan balta kimi doğra, kəs,
Hədəfdə əks ümidlər gəlir tərs,
Ömür qəfəs!
Çək tətiyi sonuna qədər, hədəf ümidlərdi,
Güllələ, həyat boş, mənasız cümlələrdi
Ya bir musiqidi, gəlir duyğulara xoş,
Əslində boş xəyanəti əks etdirən sevgidi.