Իմ ծանր ռոքի սեր,
Ես պիտի սովորեի թողնել քեզ մնալ:
Դու ինձ ամեն օր չէր,որ ուզում էիր,
Բայց,մեկ է,դու արրժանի էիր դրան:
Որովհետև,դու շատ ավելի լավն էիր,
Քան մնացած բոլորը:
Նրանցից
Դու էիր ամենաանկեղծ տղամարդը:
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ ու Վարդեր,
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ,
Ու Վարդեր,Վարդեր,Վարդեր:
Իմ մոտոցիկլով աստվածային սեր,
Ես պիտի սովորեի թողնել քեզ խաբել ինձ:
Ես ամուսնացող տեսակը չէի,
Բաց միևնույն է,պիտի անեի դա:
Մենք պիտի լքեինք Լաս Վեգասը ու նորիս սկսեինք,
Ու գնայինք Խոստումների Երկիր:
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ ու Վարդեր,
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ,
Ու Վարդեր,Վարդեր,Վարդեր:
Ես զգում եմ,մի բան գալիս է,
Տեսնում եմ,ինչպես ես աշխատում այն կապույտ Խաղաղում,
Տեսնում եմ,ինչպես ես լողանում ամառվա շողերում,
Դառնում թուխ,ու ինձ ես նայում:
Ինձ թվում է,որ դու ամենալավն ես,տղա,ամենալավը,տղա
Դու ամենալավն ես,տղա,ամենալավը,տղա,
Դու ամենալավն ես,տղա,ամենալավը,տղա,
Դու ամենալավն ես:
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ ու Վարդեր,
Նա սիրում էր Հրացաններ ու Վարդեր,Հրացաններ,
Ու Վարդեր,Վարդեր,Վարդեր: