I. Wołanie Heorota i przebudzenie Grendela
Słońce Północy żegna zabagnione wrzosowiska,
ustępując przed nadciągającym zmrokiem.
Górskie echo, mediewalny dzwon, sygnał kończący dzień.
Ludzie kulą się ze strachu w świetle świec, lecz wierzą, że dębowe drzwi ich ochronią.
Panika krąży po splamionych krwią podłogach,
gdy Grendel rusza na nocne rozboje.
Wędrowiec z zaświatów rusza na łowy,
szykujcie stosy pogrzebowe!
Pieśni na cześć Stwórcy już nie uleczą strachu
w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach...
Drewniane figury pogańskich bogów ślepo patrzą przez morze,
błagając morskie mgły o pomoc,
o zbawicieli zrodzonych ze snów.
A oni wiedzą, że ich życie jest już w rękach losu, kapłańskie głowy schylają się ze wstydem,
nie są w stanie stanąć twarzą w twarz z roztrzęsionym tłumem, który oblewa się strachem przed Grendelem.
Wędrowiec z zaświatów rusza na łowy,
szykujcie stosy pogrzebowe.
Pieśni na cześć Stwórcy już nie uleczą strachu
w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach...
Gdy Grendel opuszcza swoją omszałą norę pod stawem,
wędrując leśną ścieżką dociera do zamku Hrothgara.
Wie, że jego zwycięstwo jest pewne, jego czary będą tego świadectwem.
Gdy promienie księżyca rozświetlą niebo jego pazury będą ociekać krwią śmiertelników.
Wędrowiec z zaświatów rusza na łowy,
szykujcie stosy pogrzebowe.
Pieśni na cześć Stwórcy już nie uleczą strachu
w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach, w ich oczach...
II. Wędrówka Grendela
Jedwabista powłoka spowija jego ścieżkę, odciski stóp na rosie.
Roślinność krain mroku pokornie ustępuje mu z drogi.
Bękart Matki Natury wzgardzony przez drzewa i strumienie,
obcy na obcej ziemi szuka ukojenia w swych marzeniach.
Kłamstwa Stwórcy szkalują jego zatruty język szyderczym zawodzeniem.
Niewinność urzekającej Królowej drażni jego lodowate serce.
III. Potwór czający się u bram
Psy zastygają w ciszy zaklęte gadzim czarem,
odór siarki otula trawiastą dolinę.
Heorot czeka na niego, jak owieczka na nóż rzeźnika.
Rozgwieżdżone niebo nie reaguje nawet na krzyki dzieci.
Krzyki są jego muzyką, a błyskawica przewodnikiem.
Gwałci ciemności, a śmierć jest u jego boku.
Pieśni wznoszą się wśród grozy, wylatują spod dębowych stropów,
blask migocącego ognia maluje tę przerażającą scenę.
Zastępy wojowników, szykujcie się na nieprzyjaciela z koszmaru!
Daremne ich poświęcenie, nawet ich serca to czują.
To złudzenia bohaterów z jedną nogą w grobie,
potwora czającego się u bram nie obchodzą bitni śmiałkowie, nie obchodzą bitni śmiałkowie.
Więc myśleliście, że wasze rygle i zasuwy ochronią was przede mną?
Od dawna powinniście już to wiedzieć.
Zapłacicie własną krwią za wasze plugawe potwarze!
Swoimi szkaradnymi pobladłymi skórami i trupimi błękitnymi oczami!
Dlaczego miałbym czuć litość, skoro sami się mordujecie nawzajem nie czując wstydu?
Bóg jest po mojej stronie, to pewne jak diabli, to nie będzie moja wina.
To nie będzie moja wina! To nie będzie moja wina!
Więc mówicie, że wierzycie we wszystkie prawa Boskie?
Żądza złota kieruje wami i waszymi zaostrzonymi nożami!
A gdy zgromadzą się wasze hordy, zostawiając na polu walki rozkładające się ciała wrogów,
modlicie się swoimi poplamionymi krwią rękami u stóp waszych pogańskich bóstw.
A potem próbujecie zrzucić winę na mnie.
Wołacie o sprawiedliwość, a wypaczacie prawdę.
O tak, mam już dość waszych pięknych kazań.
Oto wasza kara! Wystawcie wasze gardła na moje pazury sprawiedliwości
i niech popłynie krew, niech popłynie krew, niech popłynie krew.
Niech poleje się, poleje się, poleje się, poleje się!
Niech popłynie krew, niech popłynie krew, niech popłynie krew.
Niech poleje się, poleje się, poleje się, poleje się!