Κρέμμουμαι που τα χείλη σου
να βκει καινούργια λέξη
μα τον Θεόν τούτη η καρκιά
νομίζω εν θα αντέξει.
Περνούν οι μέρες τζι εν θωρώ
μπροστά μου εν αμπλέπω
αρχάγγελος γινίσκουμαι
τες νύχτες να σε γλέπω.
Ξύπνα να δεις φεγγάρι μου
το μέσα μου που λιώνει
το μαύρον το παράπονον
πον θέλει να τελειώνει
Ξύπνα να δεις το μέσα μου
που γίνεται λαμπάδα
τζιαι κλέφκει που τον ουρανόν
ούλλην την φεγγαράδαν.
Κρέμμουμαι που τα σιείλη σου
να πεις, να μολοήσεις
τούντην καρκιάν που αγάπησες
πως εν θα την ραϊσεις
Ανάφκω τ'αστρα τ'ουρανού
θωρώ σε μες τα μμάθκια
τζιαι φκαίννουν που τα βάθη μου
δέντρα τζιαι μονοπάθκια
Ξύπνα να δεις φεγγάρι μου
το μέσα μου που λιώνει
το μαύρον τον παράπονον
πον θέλει να τελειώνει
Ξύπνα να δεις το μέσα μου
που γίνεται λαμπάδα
τζιαι κλέφκει που τον ουρανόν
ούλλην την φεγγαράδαν.
Ξύπνα να δεις το μέσα μου
που γίνεται λαμπάδα
τζιαι κλέφκει που τον ουρανόν
ούλλην την φεγγαράδαν.