Ноч і цішыня, дадзена навек,
Дождж, а можа, снег падае там;
Хай i так, я бяскόнца надзеяй сагрэт,
У далі бачу горад, якόга няма.
Дзе вандрόўніку – свой прыстáнак мець,
Помнюць пэўна дзе, будуць чакаць;
Дзень за днём, то губляю, то блы́таю след,
Я іду ў гэты горад, якога няма.
(Там вандроўніку -- пры́стань адшукаць,
Пэўна помнюць там, будуць чакаць.
Дзень за днём -- след губляю, след блытаю я,
Я іду ў гэты горад, якога няма.)
Там для мяне гарыць агонь,
Як вечны знак – забытай праўды;
Мне да яго апошні крок,
Жыцця даўжэй -- крок гэты цяжкi.
Хто адкажа мне, што адзнáчыў лёс (лёс вы́значыў),
Хай пра гэта знаць не суджана;
Можа быць, за парогам мiнулых гадоў (гадоў стрáчаных),
Я знайду гэты горад, якога няма.
Там для мяне гарыць ачаг,
Як вечны знак – забытых ісцін.
Мне да яго рукой падаць, а (алé)…
Даўжэй жыцця -- зрабiць адзiн крок.
Там для мяне гарыць агонь,
Як вечны знак забытай праўды.
Мне да яго апошні крок, --
Жыцця даўжэй крок гэты цяжкi.