Відавочна, што кажу,
Разумееш – спадзяюс’
Нудна ад твайго жадання (капрызу) мне –
Быць у хоры першай самай.
Ты, ці верыш, – бачыш што,
Чуеш што, кажуць што?
Я стамiлас’ зусiм…
Бачыш ты, цi турбуе,
Цi сумленна, цi не ў сне ты?
I выкiну я цябе з галавы,
Цяпер сыдзеш.
Будзе так зноў, ды iзноў, ды iзноў!
Калі верыш, крычы, што я сляпа.
Твая ж праўда, – прадаўжай…
Цi клапочышся?
Гэта i не камплімент, i ты мне,
Я мяркую, – не сябр добры.
Хлусіш ты за маёй спіной,
Маеш ці нагоду? (Ці прычыну маеш?)
Ты, ці верыш, – моцна ты,
Лепш за ўсiх, – каралева?
Усвядомiс’ у сябе…
Слабая, спужана ты – я веру…,
Ці для славы памрэш?
Да выкiну я цябе з галавы,
Цяпер сыдзеш.
Будзе так зноў, ды iзноў, ды iзноў!
Крычы, верыш калі, што я сляпа!
Твая ж праўда, – прадаўжай…
Цi клапочышся?
Сувязь ты губляеш!
Што двое – занадта шмат?
Што ж табе – неспакой?
I я выкiну цябе з розуму,
Цяпер сыдзеш.
Будзе так зноў, ды iзноў, ды iзноў!
Калі верыш, крычы, што я сляпа!
Твая ж праўда, – прадаўжай…
Цi клапочышся?
Хлусіш ты за маёй спіной,
Ты мне – не сябар добры.
Будзе так зноў, ды ізноў, ды ізноў!
Ты кажаш, што мяне чакаеш (поўна ты надзей),
Але губляеш сувязь.
Будзе так зноў, ды iзноў, ды iзноў!
...і так зноў…, і так зноў...