Η Κυριακή είναι μουντή,
οι ώρες μου είναι άυπνες..
Πολυαγαπημένη/ε, οι σκιές
με τις οποίες ζω, είναι αμέτρητες..
Μικρά λευκά λουλούδια
δε θα σε ξυπνήσουν..
Όχι εκεί που η μαύρη άμαξα
της θλίψης σε έχει πάει..
Οι άγγελοι δε σκοπεύουν
να σε επιστρέψουν..
Άραγε θα θύμωναν
αν ερχόμουν να σε βρω;
Θλιμμένη Κυριακή..
Θλιμμένη είναι η Κυριακή,
την περνώ με τις σκιές..
Η καρδιά μου κι εγώ
έχουμε αποφασίσει όλα να τελειώσουν..
Σύντομα θα γίνουν προσευχές
και θα ανάψουνε κεριά, το ξέρω..
Ας μη θρηνούν,
ας μάθουν ότι χαίρομαι που φεύγω..
Ο θάνατος δεν είναι όνειρο,
γιατί στον θάνατο σε αγγίζω..
Με την τελευταία μου πνοή
θα σε δοξάζω..
Θλιμμένη Κυριακή..
Ονειρευόμουν, απλά ονειρευόμουν..
Ξυπνώ και σε βρίσκω να κοιμάσαι
στα βάθη της καρδιάς μου, αγαπημένη/ε..
Αγάπη μου, ελπίζω
ότι το όνειρο μου δε σε στοίχειωσε..
Είναι η καρδιά μου που σου λέει
πόσο σε επιθύμησε..
Θλιμμένη Κυριακή..