400.000 yıl önce
Uzak galaksilerden geldiler
Ve bize burada bir hayat verdiler
Biz ise değerini bilmeden bunu harcıyoruz
Bence bunu yapmamalıyız
Ve etrafta dumanı gördüğümde
Değilmişim gibi hissettim
Oradaki insan ırkından
Buzullar gözlerimmiş gibi hissettim
Dağlar başım
Ve okyanus kalbim
Ve yapayalnız hissettim
Çünkü herkes hatalıydı
Yaşamı hissettim
Bu "nefret" dediğimiz şey de nedir
İçimde olan
Çık oradan!
Bir dünya çöktü
Ve kimse bunu onaramaz
Elverişsiz alanlar yayılıyor
Gözlerim kapalı, bir hayal yok oluyor
Kafam patlıyor
Utanıyorum
İçimdeki çocuğu tutuyorum
Ve ona ağlamamasını söylüyorum
"Yaşamdan korkma"
Bir gün bir kral olacaksın
Ama şimdi korku silebilir
Bu altımızdaki ışığı
Her birimiz bağlıyız
Bu sırra
Bu gerçek güçleniyor
Ve bir savaşçı olarak savaşmalıyım
Şimdiden hissedebiliyorum
Keşfedeceğim sevgiyi
Gezegenimizin hayatta kalması hayalini kurdum
Ve yol gösteren yıldızlar daima büyüyor
Ve tüm dünyalar
Tüm ülkelerin kaderi
Hepsi aynı anda onarıyorlar
Asla düşmedim ve daima inandım
Gelişebilececeğimize ve yaşlanabileceğimize
Aç gözlerini ve bu akına izin ver
İçimizde yeni bir umudun doğduğunu gör
Çocuklarımızın büyüdüğünü göreceğiz