Τετρακόσια χρόνια πριν
Ήρθαν από το έξω διάστημα
Και μας έδωσαν ζωή εδώ πέρα
Και παίρνουμε τα πάντα ως δεδομένα
Δεν νομίζω πως πρέπει να το κάνουμε αυτό τώρα
Και όταν βλέπω τον καπνό γύρω μου
Νιώθω πως εγώ δεν
Είμαι από τους ανθρώπους που ζουν εκεί κάτω
Νιώθω πως τα μάτια είναι σαν τους πάγους
Και πως τα βουνά είναι το κεφάλι μου
Η καρδιά μου είναι ένας ωκεανός
Και νιώθω ολομόναχος
Γιατί κανείς τους δεν έχει δίκιο
Νιώθω τα ζωντανά
Τι είναι αυτό το πράγμα που ονομάζουμε μίσος
Και που είναι μέσα μας
Φύγε από εδώ!
Ένας κόσμος καταστράφηκε
Και κανείς δεν μπορεί να τον ξαναχτίσει
Αχρείαστη γη αρχίζει να εξελίσσεται
Τα μάτια μου είναι κλειστά, ένα όραμα πεθαίνει
Το κεφάλι μου εκρήγνυται
Και αρχίζω να νιώθω ντροπή
Διατηρώ το παιδί που έχω μέσα μου
Και του λέω να μην κλαίει
"μην φοβάσαι τους ζωντανούς"
Μια μέρα θα σταθείς σαν βασιλιάς
Και τώρα ο φόβος μπορεί να διαγράψει
Το φως που υπάρχει από κάτω μας
Ο κάθε ένας μας είναι τώρα δεσμευμένος
Το μυστικό που έχει ο καθένας μας
Αυτή η αλήθεια παίρνει διαστάσεις
Και σαν πολεμιστής πρέπει να παλέψω
Μπορώ ήδη να αισθανθώ
Την αγάπη που θα ανακαλύψω
Είχα αυτό το όνειρο, ο πλανήτης επιζεί
Τα αστέρια που μας καθοδηγούν πάντα μεγαλώνουν
Και όλοι οι κόσμοι
Οι μοίρες όλων των χωρών
Όλες ξαναχτίζονται την ίδια στιγμή
Ποτέ μου δεν ένιωσα και πάντα πίστευα στο ότι
Θα μπορούσαμε να εξελιχτούμε και να γίνουμε μεγαλύτεροι
Άνοιξε τα μάτια σου και άσε την ροή (να σε καθοδηγήσει)
Τώρα δες, μια καινούργια ελπίδα βγαίνει από μέσα
Θα δούμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν
(επανάληψη)