Giugno ’73 [Polish translation]

Twoja matka mnie wprost nie znosi,

bo jestem żonaty, a w dodatku śpiewam;

ale śpiewam dobrze i nie wiem, czy twa matka

potrafiłaby równie dobrze wstydzić się mnie.

Sroka, którą ci podarowałem,

umarła, a twoja siostra ją opłakała.

Tamtego dnia nie mieli kwiatów – szkoda.

Tamtego dnia sprzedawali gadające sroki.

Miałem nadzieję, że nauczy twoją matkę

mówić mi: „Cześć, jak się masz?”;

w końcu nie chodziło o śpiewanie,

bo od tego, jak wiesz, jestem ja.

Wszyscy moi znajomi traktują cię miło,

lecz ubierają się trochę dziwnie.

Radzisz mi, żeby ich wysłać do krawca i pytasz:

„Oni są tym najlepszym, co mamy na ten wieczór?”.

A teraz śmiejesz się i wlewasz łyżeczkę mimozy

w szczelinę odpiętego mankietu.

Moi znajomi podali ci rękę,

a ja ich odprowadzam; ich podróż będzie nieco dłuższa.

Poczekaj na miłość godniejszą zaufania.

Wiesz, oddałem już twoją zapalniczkę

i to samo z tymi dwoma włosami słonia:

mroziły mi krew,

więc je podarowałem przechodniowi.

A reszta toczy się dalej swoim torem,

twoje „Pomocy!” jeszcze będzie słyszane.

Ja mówię sobie, że było lepiej się rozstać,

niż nigdy się nie spotkać.