Όταν ήμουν δεκαπέντε, δεκαέξι, όταν πραγματικά ξεκίνησα να παίζω κιθάρα,
Ήθελα οπωσδήποτε να γίνω μουσικός.
Ήταν σχεδόν αδύνατο επειδή ήταν, το όνειρο ήταν τόσο μεγάλο που
δεν έβλεπα καμία ευκαιρία, επειδή έμενα σε μια μικρή πόλη.
Σπούδαζα και όταν τελικά κατάφερα να απομακρυνθώ από το σχολείο και να γίνω μουσικός
σκέφτηκα "Μάλιστα, μπορεί να έχω μια μικρή ευκαιρία."
Επειδή με αυτό που πάντα ήθελα να ασχοληθώ είναι η μουσική, αλλά όχι μόνο να παίζω μουσική αλλά να συνθέτω.
Εκείνη τη περίοδο, στη Γερμανία, το 1969-70, είχαν ήδη ντίσκο.
Έτσι θα έπαιρνα το αυτοκίνητο μου και θα πήγαινα σε μια ντίσκο, θα τραγουδούσα μάλλον τριάντα λεπτά.
Νομίζω είχα περίπου 7-8 τραγούδια.
Θα κοιμόμουν μερικώς στο αυτοκίνητο επειδή δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι
και αυτό με βοήθησε να επιζήσω για περίπου δύο χρόνια.
Στην αρχή, ήθελα να κάνω ένα άλμπουμ με τους ήχους του '50,
τους ήχους του '60, του '70, και μετά να έχω ένα ήχο του μέλλοντος.
Και είπα, "Περίμενε ένα δευτερόλεπτο, ξέρω από συνθεσάιζερ. Γιατί δεν χρησιμοποιώ το συνθεσάιζερ, που είναι ο ήχος του μέλλοντος;"
Και δεν είχα ιδέα τι να κάνω αλλά ήξερα ότι χρειαζόμουν ένα κλικ, έτσι
βάλαμε ένα κλικ στο εικοστό-τέταρτο κομμάτι, το οποίο αργότερα συγχρονίστηκε στο Moog Modular.
Ήξερα ότι θα μπορούσε να είναι ένας ήχος του μέλλοντος αλλά δεν είχα αντιληφθεί την επίδραση που θα είχε.
Το όνομά μου είναι Τζοβάνι Τζώρτζιο, αλλά όλοι με φωνάζουν Τζώρτζιο.
Άπαξ και θες να ελευθερώσεις το μυαλό σου περί της έννοιας της αρμονίας
και της μουσικής να είναι σωστή, μπορείς να κάνεις ό,τι επιθυμείς.
Λοιπόν, κανείς δεν μου είπε τι να κάνω και δεν υπήρχε προκαθορισμένο σχέδιο για το τι θα κάνω.