Δεν υπήρξε άλλη ούτε θα υπάρξει
Εάν δεν χτυπήσεις εσύ η πόρτα μου δεν πρόκειται να ανοίξει
Τώρα αυτή η φωτιά καίει μέσα μου
Μην νομίζεις ότι κάποτε θα τελειώσει
Δεν ντρέπομαι καθόλου τριαντάφυλλό μου είμαι τρελός
Ο κόσμος μου κομματιάστηκε, είμαι ράκος
Σε ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε
Πληγώθηκα, είμαι περιπλανώμενος
Τι θα γινόταν να ήσουν δική μου
Εάν αγκάλιαζες τις πληγές μου
Βαρέθηκα πια να προχωράω μπροστά
Να έβγαινες μπροστά και να με σταματούσες
Φεύγω από εδώ
Όλοι οι άνεμοι ας είναι δικοί σου
Όταν είσαι μακριά μου είσαι όνειρο
Εύχομαι μια μέρα να ξυπνήσεις
Χρόνια μετά όταν θα έχεις γεράσει μια μέρα
Όταν τα μεταξένια σου μαλλιά θα έχουν ασπρίσει
Όταν θα έχεις διαλυθεί σαν τα ξερά φύλλα
Θα μείνεις μόνη σου
Όμως πόσο πολύ πόσο πολύ σε είχα αγαπήσει
Όλα τα λουλούδια για σένα τα είχα μαζέψει
Τώρα τα χέρια μου άδεια η καρδιά μου μεθυσμένη
Όμως πόσο είχα ελπίσει
-Ποίημα-
Στο χέρι μου,
Σταγονίτσες μιας παλιάς αγάπης
Πίσω μου,
Κραυγές από σύντομες λασπωμένες αναμνήσεις
Έσκισα πέταξα τα πάντα,
Μόνο εγώ έμεινα εκεί
Και εσύ μέσα μου,
Μες το πρόσωπό μου...
Χάνω τον εαυτό μου, μου έχεις λείψει μονάκριβή μου
Έλα και βγάλε με από αυτόν τον δρόμο, άντε, περιμένω.