Έρχονται κάτι πρωινά τις Κυριακές,
που'ναι χειρότερο και από βράδια Σαββάτου,
στο άδειο σπίτι δεν μυρίζει ο καφές,
και προσποιούμαι τον αδιάφορο μα άκου
Για να είμαι ειλικρινής, δε σε ξεπέρασα
για να είμαι ειλικρινής, στην τρέλα έφτασα
για να μείνω ζωντανός, προσποιούμαι συνεχώς
μάρτυρας μου τι περνάω, ο Θεός.
Θα' ρθουνε καλοκαίρια σαν φωτιά,
κάτι χειμώνες σαν παγόβουνα μπροστά μου,
λες και υπάρχεις μες στο χώρο σε κοιτώ,
ρωτώ αν είσαι κάπου εδώ για να σ'αγγίξω.