شبیه مرغک زاری، کز آشیانه بیفتد
جدا ز دامن مادر، به دام دانه بیفتد
ز نازکی ز ندامت، ز بیم صبح قیامت
بدان نشان که شنیدی، سری به شانه بیفتد
به کار آنکه برون از، بهشت گشته عجب نی
که در جهنمِ غربت، به یاد خانه بیفتد
نشان گرفته دلم را، کمان ابروی ماهی
خدای را که مبادا، دل از نشانه بیفتد
دلم به کشتی کٌربَت، به طوف لجّه غربت
چو از کرانهٔ تربت، به بی‌کرانه بیفتد
شوم چو ابر بهاران، ز جوش اشک چو باران
که دانه دانه برآید، که دانه دانه بیفتد
جهان دل است و تو جانی، نه بلکه جان جهانی
کمی سکندر و دارا، کز این فسانه بیفتد
خیال کن که غزالم، بیا و ضامن من شو
بیا که آتش صیاد، از زبانه بیفتد
خیال کن که غزالم
خیال کن که غزالم
بیا و ضامن من شو
خیال کن که غزالم
الا غریب خراسان، رضا مشو که بمیرد
مگر که مرغک زاری، از آشیانه بیفتد
حبیب من