Για εμάς που είμαστε άνθρωποι των πεδιάδων
ταξιδευτές και ειδήμονες της πόλης
η θάλασσα μας κάνει πάντα να φοβόμαστε λιγάκι
με την ιδέα αυτή της υπερβολικής ελευθερίας.
Κι όμως έχουμε αλάτι στα μαλλιά
της θάλασσας έχουμε τα βάθη στη ψυχής μας
και γυναίκες τυλιγμένες με τις εσάρπες τους
να περιμένουν αυτό που δεν ξέρουν.
Άνθρωποι της θάλασσας (Θαλασσόλυκοι) που ξεμακραίνουν και πάνε
σε μέρη που ούτε αυτοί δεν ξέρουν
άνθρωποι που πεθαίνουν από νοσταλγία
αλλά όταν επιστρέψουν για μια μέρα πεθαίνουν
από την επιθυμία να φύγουν (ξανά) μακριά.
(Θαλασσόλυκοι)
και όταν σταματάμε στην ακτή
(που οι άνθρωποι πηγαίνουν)
το βλέμμα στον ορίζοντα χάνεται
(άνθρωποι στη θάλασσα)
κουβαλώντας τις σκέψεις μας μετέωρες
Για αυτήν την ιδέα της υπερβολικής ελευθερίας.
Θαλασσόλυκοι που ξεμακραίνουν και πάνε
σε μέρη που ούτε αυτοί δεν ξέρουν
κουρσάροι που δεν υπάρχουν πια
απομακρυσμένοι άνθρωποι που κουβαλούν στην καρδιά
αυτήν την μεγάλη μπλε αδελφή.(την θάλασσα)
Πέρα από τη θάλασσα, υπάρχει κάποιος που...
υπάρχει κάποιος που δεν γνωρίζει τίποτα για 'σένα.
Θαλασσόλυκοι που ξεμακραίνουν και πάνε
σε μέρη που ούτε αυτοί δεν ξέρουν
Εμείς φυλακισμένοι σε αυτές τις πόλεις
ζούμε πάντα στο σήμερα και στο χθες
προσκολλημένοι στην πραγματικότητα
καθώς οι άνθρωποι της θάλασσας αρμενίζουν.