Æ satt på en pub nedi København
Bitter og blakk, full av anger og savn
En mann kom forbi, han sa; "Hør no her
Æ kjenne ei dame som fikse det der"
Da nølt æ ikke, æ kremta og sa
"Vi drar til ho, så gjør ho mæ glad"
Vi dro til Istedgade, vi rangla avsted
Vi kom til ei dør, nummer 103
Æ va akkurat klar til å bank på
Da kom det ut en kar som knapt kunn stå
Han famla og ramla omtrent som en stut
Han fresa og pesa og vakla ut
Og døra gikk opp for enda en fyr
Som kava og rava omtrent som et dyr
Han lyst av redsel, han mått ha fått
Bank av en bjørn, han var ferdig for godt
I brevsprekka så æ en langlemma type
På gulvet i gangen, som knapt kunn' krype
Han klynka på dansk med nordnorsk aksent
Han så ut som han kom ut av ei knipetang
Men no vart æ redd for å bank på
Redd for å stå der og redd for å gå
Æ plystra forsiktig og smila fort
Og sneik mæ baklengs ned trappa og bort
Æ kom ut på gata og smila svett
Så runda æ hjørnet som en rakett
Æ sprang og æ sprang, men ikke av skrekk
Æ berre sprang for å komme mæ vekk
Æ sprang til pusten tok slutt
En drøy kilometer på knapt ett minutt
Æ snubla i en fortauskant og traff noe hardt
Og kasta mæ på en sykkel i fart
Så drar du til Sjælland og Køben en gang
Og føle dæ ensom og natta bli lang
E det bedre med tanka som trykke dæ ned
Enn et møte med ho i nummer 103