Δεν περιπλανιέται μέσα, δεν περιπλανιέται εδώ, αυτή
Δεν περιπλανιέται εδώ, δεν περιπλανιέται εδώ
Η κατεύθυνση του ματιού, τόσο παραπλανητική
Το μειονέκτημα της ψυχής, αηδιαστικά γρήγορο
Δεν αμφισβητώ την ύπαρξή μας
Απλά αμφισβητώ τις μοντέρνες ανάγκες μας
Δεν περιπλανιέται μέσα, δεν περιπλανιέται εδώ, αυτή
Δεν περιπλανιέται εδώ
Θα περπατάω με τα χέρια μου δεμένα
Θα περπατάω με το πρόσωπό μου ματωμένο
Θα περπατάω με την σκιά μου σαν σημαία μέσα στον κήπο σου, τον πέτρινο κήπο σου
Και δεν το θέλω
Μετά απ' όλα όσα έγιναν και είμαστε ακόμα μόνοι
Δεν θα με πάρουν, θα πάω όμως με δεμένα χέρια
Θα περπατάω με το πρόσωπό μου ματωμένο
Θα περπατάω με την σκιά μου σαν σημαία μέσα στον κήπο σου, τον πέτρινο κήπο σου
Δεν θα δείξω, δεν θα μοιραστώ
Δεν θα χρειαστώ, ναι, αυτό που έχεις να δώσεις
Θα περπατάω με τα χέρια μου δεμένα
Θα περπατάω με το πρόσωπό μου ματωμένο
Θα περπατάω με την σκιά μου σαν σημαία μέσα στον κήπο σου, τον κήπο σου
Θα περπατάω μέσα στον κήπο σου, τον πέτρινο κήπο σου
Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει
Δεν χρειάζομαι, ναι, την ανάγκη να ζώ