Πάει πολύς μα πολύς καιρός
από τότε που απομνημόνευσα το πρόσωπό σου
Πάνε τέσσερις ώρες τώρα
από τότε που τριγύριζα τα μέρη σου
Και όταν κοιμάμαι στον καναπέ σου
νοιώθω πολύ ασφαλής
κι όταν φέρνεις τις κουβέρτες
καλύπτω το κεφάλι μου
το κάνω
σε αγαπώ
το κάνω
σε αγαπώ
Και μετά παίζεις κιθάρα
ακούω τις χορδές να βουίζουν
το μέταλλο δονίζεται κάτω απ'τα δάχτυλα σου
και όταν παίζεις croquet
νοιώθω μαγεμένος και περήφανος
Και θα έλεγα πως σ 'αγαπώ
αλλά είναι δύσκολο να το πεις δυνατά
οπότε δε το λέω καν
και δε θα μείνω για πολύ
Μα εσύ είσαι η ζωή που χρειαζόμουν ανέκαθεν
σε σκέφτομαι σαν αδερφό μου
ακόμη κι αν ακούγεται ανόητο
και οι λέξεις είναι ανώφελες μέθοδοι