Με θέλεις στο μυαλό σου;
Ή θέλεις να πάω σπίτι;
Μπορεί να είμαι δική σου
Είναι σίγουρο απ’ όσο μπορώ να πω
Αλλά δε μπορεί να είναι μακριά
Ρόδινη παρέλαση σ’ ακολουθεί
Μέχρι την ακτή σου
Είναι σίγουρο απ’ όσο μπορώ να πω
Αλλά δε μπορεί να είναι μακριά
Όπως το λάδι στη φωτιά
Θα πάμε στη πόλη
Και στο καταφύγιο σου
Όπου οι πύργοι υψώνονται
Χάνονται μακριά
Κάθεσαι σιωπηλός
Μόνος
Τα μάτια θέλουν να κλάψουν
Και τελικά δε το κάνουν;
Στην ακτή σου
Τότε είναι σίγουρο απ’ όσο μπορώ να πω
Αλλά δε μπορεί να είναι μακριά
Ω, τι μέρα
Να διαλέξεις
Αποκομμένη απ’ το κόσμο μας
Όλα όσα είναι ασφαλείς σε σένα
Είναι όπως το λάδι στη φωτιά
Θα πάμε στη πόλη
Και στο καταφύγιο σου
Όπου οι πύργοι υψώνονται
Χάνονται μακριά
Ποτέ κανείς μας δε ξέρει
Ποτέ κανείς τους δε προδίδει
Όπου οι πύργοι υψώνονται
Μόνο εσύ θα μας οδηγήσεις εκεί
Κάθεσαι σιωπηλός
Μόνος
Κάθεσαι σιωπηλός
Μόνος