Σταμάτησε ο κόσμος να ονειρεύεται
γύρω από τον εαυτό του πάλι όλο γυρίζει
μα το σχοινί αρχίζει να μπερδεύεται
και όταν κοπεί μια κρεμάλα θα θυμίζει.
Σταμάτησε ο κόσμος να αισθάνεται
παλεύει τώρα το “εγώ” του να επιβάλλει
παγίδες στήνει, πέφτει μέσα, πιάνεται
μα παραμένει πάντα αγύριστο κεφάλι.
Μα εγώ θα χτίσω από την γη ως τον ουρανό
μια ζωή που από τον ήλιο φως θα κλέβει
να μ’ αγαπάς εσύ το ποιο σημαντικό
κι αν με ρωτάς αν μου φτάνει μόνο αυτό…
φτάνει και περισσεύει!
Σταμάτησε ο κόσμος να ερωτεύεται
μοιράζει απωθημένα του και όλο μιλάει.
Το ποσοστό αλήθεια που θα δέχεται
για όλα τα ψέματα που κρύβει στο συρτάρι,
Σταμάτησε ο κόσμος να αγκαλιάζεται
κρατάει αποστάσεις, κοίτα τον φοβάται.
Κλειδώνει και κλειδώνεται και χάνεται
σε εκείνα που δεν θέλει πια να τα θυμάται.
Μα εγώ θα χτίσω από την γη ως τον ουρανό
μια ζωή που από τον ήλιο φως θα κλέβει
να μ’ αγαπάς εσύ το ποιο σημαντικό
κι αν με ρωτάς αν μου φτάνει μόνο αυτό…
φτάνει και περισσεύει!