Þú komst til að kveðja í gær.
Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál,
hvert orð sem var myndað án hljóms
nú greindist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms.
Er stormgnýrinn brýst inn í bæ
með brimhljóð frá klettóttri strönd,
En reiðum og rjúkandi sæ
hann réttir oft ögrandi hönd.
Ég krýp ég og bæn mína bið,
sú bæn sem í hjartanu er skráð.
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.
Hver gæti mér orð þessi láð?