چهره ای از سنگ... پوسیده شده توسط عمر
مردی که بازگشته است تا از لعن خود بگوید
عمیقاً وحشت میکند، با دهانی باز
رویا جان سپرد پیش از سپیده دم این روزگار
افسانه های زمان های کهن، بسیار تیره
بر دید او لکه انداخته اند
حال حتا خاطرات هم باقی نمانده اند
پس از آن زمان طولانی
این سنگ سرد است همچون مرگ
اما چه چیز وحشت حقیقی او را ساخته است
تنها باد میتواند بگوید
به من بگو - در آنجا چه میبینی؟
در تاریکی گذشته
چشمان (او) - خیره میشوند، بسیار تهی
دهان (او) - مسکوت ضجه میزنند
به من بگو - در آنجا چه میبینی؟
در تاریکی گذشته