چه غم و اندوهی
که مرا به هنگام مه صبحگاهی
از مسیرهایم مطرود ساخت
هنوز در گوری پوشیده از برف آرَمیده
در خلنگزارهای خشکیده‌ی دور افتاده
دامنه‌ی کوهستانیست که مدتی قبل به زوال رفته
جایی که مناظر سرگردانند
هیچ راه برگشتی نیست
اکنون پس از طی مسیرهایی طولانی در خلوت خویش
تاریکی‌ها را پشت سر گذاشتیم
که بر باریکه پلی
به نرمی و از نزدیک در زیرِ
نور کمرنگ مهتاب
تا انتهای مسیرهای کهن همراه میشود