Waar zijn alle pleziertjes van voorheen?
Waar, nu, is de blijheid en gelach dat wij deelden?
Weg, als onze kinderlijke dromen, idealen en overtuigingen;
de tijd is een dief en hij vernielt onze tuinen, / vreet jonge boompjes kaal, velt bomen, / vertrapt de bloemen, zuigt sap op en verdroogt zaden. / In het middernachtelijk kaarslicht van de ervaring /
verschieten alle kleuren, en vergrijzen groene vingers.
De Tijd, zal in z’n eentje, alle bloemen vernietigen, maar nog
is er tijd om onze lapjes grond, en alles wat wij de onze noemen, te delen / Hoeveel erger dan als wij elkaar onze behoeften ontzeggen en onze tuinen voor onszelf houden?
Het wordt kouder, wind en regen laten leemten achter;
terugkijkend zie ik alleen de vrienden die ik verloren heb.
Vuren smeulen, wanneer ik door de as rakel zijn mijn handen vuil, mijn gemoed is afgestompt.
Ik tel de kosten van ‘Ik’: / Ik moet verder gaan, Ik moet mijn tuin bewerken; / ik moet jou buitensluiten, er is geen tijd om nu jouw gratie te verlangen.”
Nu zie ik dat de tuin die ik heb uitgebreid
precies eender is als die van buiten; de omheining,
opgericht ter bescherming, verdeelt eenvoudigweg…
Er is overal vernietiging,
het weer heeft het gras te grazen genomen…
gelooft iemand nog dat zij tuin van lange duur is?
Kan iemand, in de tijd ons toebedeeld,de zijne vrekkig voor zich houden? Schuilt er enig plezier in een eenzame groei?
Kom mijn tuin bekijken als jullie willen. Ik wil dat iemand
het allemaal bekijkt voordat iedere wortel uitgeroeid wordt.
Het is nu toch zeker de tijd om ieder leven voor iedereen open te stellen. de muren te slechten als het niet te laat is!
Er is zoveel leed in de wereld,
er is zoveel leegte, hartzeer en pijn. / Wij hebben allemaal onderweg een verkeerde wending genomen… / hoe kunnen wij opnieuw het juiste pad aanleggen?
Onze bloemen hebben, door het verdriet, door de pijn,
elkaars regen nodig…