Έι εσύ που σαπίζεις στο αλκοολικό καβούκι σου
Που χτυπάς τους τοίχους του μεθυσμένου μυαλού σου
Αναρωτιέσαι ποτέ γιατί έμεινες μόνος
Καθώς η καρδιά σου πάγωνε ολοένα
Και επιτέλους έγινε πέτρα
Σε τιμώρησα που ονειρεύτηκες;
Ράγισα την καρδιά σου και σε άφησα να κλαις;
Δεν ονειρεύεσαι ποτέ να αποδράσεις
Αξιολύπητη λήθη
Ξεχασμένες ελπίδες θαμμένες στον μοναχικό τάφο της ψυχής σου
Αξιολύπητη λήθη
Θυμήσου πώς ήσουν προτού κλειδώσεις την καρδιά σου μακριά
Σε τιμώρησα που ονειρεύτηκες;
Ράγισα την καρδιά σου και σε άφησα να κλαις;
Δεν ονειρεύεσαι ποτέ να αποδράσεις