Ησύχασε.
Μην πεις τίποτα.
Οι αμυδρές κραυγές δεν ακούγονται καθόλου.
Στον ορίζοντα πλανάται μια θύελλα, ίσαμε που ακούγεται.
Μην σταματάς.
Πέρνα εύκολα τις μέρες
όπως τα παιδιά που δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν.
Μείνε εδώ ατάραχος και πες...
Μείνε εδώ όσο ερμηνεύεται η μελωδία,
σαν το κύμα στην πράξη συνθλίψου.
Σε διαβεβαιώ ότι δεν μπορώ να πω τίποτα πια.
Ξέρω πάντως ότι αυτή η στιγμή δεν θα κρατήσει για πάντα.
Βιάσου,
υφάρπαξε με.
Όπως η άμμος της κλεψύδρας που ποτέ δεν αποδιδράσκει,
τα αστέρια γεννώνται και θνήσκουν έπειτα, αλλά ανέμελα.
Ένα μικρό ωρολόγιο που πάλλεται χρόνου απόντος
και παρακολουθείται από έναν ωκεανό ματιών,
τελειώνει, αναδύεται, και τότε...
Μείνε εδώ όσο ερμηνεύεται η μελωδία,
σαν το κύμα στην πράξη συνθλίψου.
Σε διαβεβαιώ ότι δεν μπορώ να πω τίποτα πια.
Ξέρω πάντως ότι αυτή η στιγμή δεν θα κρατήσει για πάντα.
Ξέρω πάντως ότι αυτή η στιγμή δεν θα κρατήσει για πάντα.