สิ่งที่อยู่บนท้องฟ้าระหว่างทางกลับบ้าน
ตอนหกโมงเย็น ก็คือผืนเมฆที่ปกคลุมทั่วท้องฟ้า
ถึงจะเจ็บใจก็เถอะ
เเต่ที่เเห่งนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนอยู่เช่นเคย
เอาเถอะ...อย่างน้อยมันก็ยังคงสวยอยู่
ฉันเเทบไม่รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวในใจเลย
เเต่พอยืนนิ่ง มันกลับรู้สึกว่างเปล่า
ถึงเเม้สิ่งที่เคยเห็นอยู่ทุกวันจะหายไปเเล้ว
เเละความรู้สึกของฉันที่เริ่มจะจางหายไป
เเต่ที่เเน่ๆคือ...
ฉันไม่สามารถหามันมาได้จากที่ไหนได้อีกเเล้ว
ตอนนี้ฉันกำลังคิดหาคำพูด
เเต่ฉันเองก็คิดหาคำพูดดีๆมาไม่ได้สักคำ
เรื่องเเบบนี้มันเกิดขึ้นอยู่ประจำเลย
เเต่พอฉันหลับตาลงเมื่อไร
ฉันก็มองมันได้อย่างชัดเจน
ฉันพยายามไล่ตามเธอที่จากไป
ไม่ว่าจะวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ ยังไงก็คงตามไม่ทันใช่มั้ย?
คงเป็นเพราะอารมณ์ชั่วคราวของฉันในตอนนั้น
เเต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะไม่ว่ายังไงก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้อีกเเล้ว
ฉันว่าฉันคงชินเเล้วล่ะ...
ไม่ได้ ฉันทำไม่ได้หรอก ตอนนี้มันกำลังจะหายไป...
ตัวฉันมันสั่นไปหมด...
ทุกอย่างที่ฉันทำนั้นล้วนไร้ค่า...
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ทำให้ฉันต้องกลายเป็นคนเย็นชา
ฉันรู้สึกว่างเปล่า
ฉันยังอยากเห็นวันธรรมดาๆทุกวันอยู่
นั้นเเหละ คือความรู้สึกของฉันจริงๆ
อย่างน้อยก็ช่วยจำชื่อฉัน ก่อนที่จะลืมกันซักหน่อยสิ
เผื่อว่าวันพรุ่งนี้ เธอจะได้จำเเละรักฉันมากกว่านี้
ฉันคงจะคิดไปเองมากไปหน่อยสินะ
ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้
ก็มันช่วยไม่ได้จริงๆนี่นา...
ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้ ช่วยไม่ได้
ก็มันช่วยไม่ได้จริงๆนี่นา...
ความรู้สึกของฉันมันคงหายไปหมดเเล้วล่ะ...