Scurrite, làcreme meie, scennite dê ffònte vòste!
Bannito pe sèmpe, lassàteme chiàgnere;
addo’ ll’auciéllo niro d’a nòtte canta ‘a pecundrusa ‘nfamità sòja,
llòco lassàteme campà abbannunato.
Abbascio, lampe vane, nun lucite cchiù!
Nun ce stanno nòtte bastantamènte scure pe chille
ca disperate se chiàgneno ‘e pperdute furtune llòro.
‘A luce nun fa’ ato ca scummiglià ‘o scuórno.
Maje ‘e ppéne meie pònno truvà cunfuórto,
pecché a piatà è scumparuta;
e làcreme e suspire e lamiénte
hanno privato ‘e juórne mieie stracque,
‘e juórne mieie stracque ‘e tutt’e deliétte.
Dâ cimma cchiù auta ‘e suddisfazióne
‘a furtuna mia è scatasciata
e paura e appiétto e dulóre
p’e desiérte mieje, p’e desiérte mieje
so ‘e speranze mèje, pecché ‘a speranza m’ha lassato.
Tenite mènte! Vuje òmbre, ca state ‘e casa ‘int’o scuróre,
‘mparàteve a schifà ‘a luce.
Viate, viate chille ca dint’o ‘nfiérno
nun sèntono ‘o delliéggio d’o munno.