Καθόμουν και διάβαζα μια εφημερίδα τις προάλλες
Μια μέρα όπως πολλές πριν
Και σκέφτηκα όλα τα ονειρα όνειρεύτηκα αυτό
Ένα προς έχει ένα τέλος
Τότε είδα μια φωτογραφία ενός κοριτσιού
Με τραυματισμένο κοράκι στην αγκαλιά της
Τρέχει μακριά μέσα απο το δάσος
Όσο πιο γρήγορα μπορούσε
Και τρέχει με τα δαχτυλίδια της να φουντώνουν
τρέχει με τα αδύνατα πόδια της
Και ζητάει και προσεύχεται και ελπίζει και πιστεύει
Πως δεν θα αργήσει
Το κορίτσι είναι μικρό και τα μαλλιά είναι λαμπερά
Και το μάγουλο της παλλόταν κόκκινο
Το κοράκι είναι αδέξιο και μαύρο
Σε μια στιγμή θα είναι νεκρό
Αλλά το κορίτσι, τρέχει για τη ζωή της
Με τραυματισμένο κοράκι στην αγκαλιά της
Τρέχει προς την άνεση και τη ζεστασιά
Προς αυτό που είναι πραγματικό και αληθινό
Και τρέχει με λαμπερά μάτια
Τρέχει με τα αδύναμα πόδια της
Γιατί ξέρει την αλήθεια, ο πετέρας της είπε πως
Αν υπάρχει ζωή δεν είναι ποτέ αργά
Και άρχισα να τρέμει από αγωνία και δυστυχία
Κουνούμενη από το φόβο και τα φορτία
Γιατί ξέρω πολύ καλά
Ότι είδα τον εαυτό μου στην εικόνα
Επειδή η ελπίδα μου είναι πληγωμένο κοράκι
Είμαι ένα παιδί που τρέχει
Που πιστεύει πως μπορεί να υπάρχει ακόμα κάποιος που μπορεί να με βοηθήσει
Ποου πιστεύει πως υπάρχει κάποιος με μια απάντηση
Και τρέχω με μια πολόμενη καρδιά
Τρέχω με αδύνατα πόδια
Και παρακαλώ και προσεύχομαι, παρόλο που ξέρω
Πως είναι πολύ αργά