Πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας;
Για αυτό που έχουμε γίνει;
Πώς να σηκώσουμε αυτό το βάρος;
Να εκτοπίσουμε τα πράγματα που έχουμε κάνει;
Σε αγαπούσα τόσο γαμημένα πολύ
Κράτησε σχεδόν μια ζωή
Γαμώτο! Ξερίζωσα την καρδιά μου
Απλώς για να τη δω να ματώνει...
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, απλώς για να βάλω φωτιά στον εαυτό μου
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, θα έκαιγα όσα πλάσαμε
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, απλή για να κάψει τον κόσμο σου
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη... απλώς για να ρίξω λάδι στη φωτιά
Και μετά από ένα μπουκάλι ουίσκι ακόμα μπορώ να θυμηθώ το σχήμα του προσώπου σου
Ενώ ξέχασα το δρόμο για το σπίτι, ενώ ξέχασα το ίδιο μου το γαμημένο όνομα...
Ποιος αποκαλεί καν αυτό το μέρος σπίτι;
Στην καλύτερη είναι ένας τάφος με θέα
Δεν ήμουν ποτέ πραγματικά εδώ
Αλλά οι δρόμοι ακόμα φαίνεται να ξέρουν το όνομα μου
Μείνε! Μη σε νοιάζει η κενότητα!
Φύγε! Η φωτιά περπατάει μαζί μου!
Κράτησες πολλά μυστικά κι εγώ κανένα
Εύχομαι να μπορούσα να πάω πίσω και να κρατήσω μερικά...
Συνήθως κρατάω τη στεναχώρια μου
Κλεισμένη βαθιά μέσα
Όπου μπορεί να φουντώσει ήσυχα
Για να γίνει ψυχική ασθένεια
Φοβόσουν τόσο γαμημένα πολύ
Ότι μπορεί να ζεις ένα ψέμα
Ω καημένη μου...
Εγώ μπορεί να έζησα και είκοσι!
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, απλώς για να βάλω φωτιά στον εαυτό μου
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, θα έκαιγα όσα πλάσαμε
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη, απλή για να κάψει τον κόσμο σου
Εύχομαι να ήμουν κηροζίνη... απλώς για να ρίξω λάδι στη φωτιά
Δεν θα έχει ποτέ να κάνει με τη ζωή
Πάντα με την αγάπη και τον θάνατο
Αυτά είναι τα μόνα πράγματα που με κάνουν να γράφω
Τα πράγματα που με έκαναν να ματώσω, που με έκαναν να λιμοκτονήσω
Το έδαφος κάτω μου ψιθυρίζει το όνομα μου και προτείνει:
Τελείωσες εδώ... θα έρθεις σπίτι τώρα;
Κοιτάζω το τρίγωνο της εξέλιξης, της άρνησης και της σήψης
Γιατί όσο πιο πολύ υποφέρεις, τόσο πιο σφιχτή είναι η κρεμάλα!
...τόσο πιο σφιχτή είναι η κρεμάλα!