کجایند دوستانَ‌ت به وقت ِ احتیاج؟
کجایند عاشقانَ‌ت به وقت ِ تنهایی؟
چرا در پی ِ آزار ِ تواند همه؟
چرا کس درنمی‌یابد حقیقت ِ وجودت را؟
صداهایی می‌شنوی از دوردست
که می‌خوانند‌َت به نام
درمی‌یابی که وقت ِ پیش‌رفتن است
وقت ِ پشت سرگذاشتن همه چیز
نوری در افق می‌درخشد برای ِ تو
راه می‌نمایدت در میان ِ ظُلمت
آتشی در دوردست می‌سوزد برای ِ تو
حس ِ در خانه‌بودن می‌دهد به تو
به دیوانه‌خانه می‌ماند همه عالم
اما کیست آن به راستی دیوانه؟
آیا تویی آن که باید تسلیم شود؟
آیا جز تظاهر نبوده همهٔ عمرت؟