Yoğun bir bakışı vardı, doğrudan gözümün içine bakardı,
bakımlıydı parmakları ve alaycıydı doğuştan,
inceydi dudakları, ahenkle tamamlıyordu onları
beyaz ve kusursuz dişleri.
Pek konuşmazdı, zarifti tavırları,
hafif bir Fransız aksanı vardı ve hep evet derdi.
Daha düzenli ve daha sık buluşuyorduk artık,
en sıradışı yerlerde ve saatlerde.
Bu ilginç adam, dizginleri eline almıştı
benzersiz bir ustalıkla.
Uzatmadan sordu bana:
“Benimle evlenir misin?” diye.
Dürüsttü ve emindi kendinden.
Nikah gününü hatırlıyorum,
ipek ve organza beyaz giysi,
mihrabın çevresinde portakal çiçekleri,
evleneceğim adamı bekliyordum bağlılıkla.
Kilise tıklım tıklım dolmuştu, sıkılmış insanlarla,
bitmek bilmez bekleyiş yüzünden.
Arkamda esnemeler ve yorumlar
ve damattan en küçük bir iz bile yok.
Uzatmadan sordu bana:
“Benimle evlenir misin?” diye.
Dürüsttü ve emindi kendinden.
Nikah gününü hatırlıyorum,
ipek ve organza beyaz giysi,
sabırsız damattan iz yok mihrapta,
sadece bariz bir utanç içindeki rahip.
Nikah gününü hatırlıyorum,
ipek ve organza beyaz giysi,
sabırsız damattan iz yok mihrapta,
sadece bariz bir utanç içindeki bir rahip.
Nikah gününü hatırlıyorum,
ipek ve organza beyaz giysi,
düğün marşı yok,
yalnızca suskun duam ölüler için söylenen
ve sonu gelmeyen taziye.