– Ты коўзаеш да сваёй крозы – о так! –
Дзе ночы народжаны ў нябёсах – і гэта праўда.
Ты плывеш у струмені – о так! –
І рыбы таксама плывуць – побач з табой.
Раптам ты заўважаеш кагосьці ля дзвярэй.
Ты мог б паклясціся, што ўжо праходзіў праз усё гэта…
– А яна рухае кончыкамі пальцаў па тваіх валасах.
Тваё жыццё толькі распачалося.
Яе пальчыкі, яны паўсюль.
Ты плывеш па святле, як па паветры – адрываешся ад зямлі.
А яна ззяе не горш за сонца.
– Ты пазіраеш на неба – о божа мой! –
Дзе сабраліся ўсе зоркі, і ярка яны свецяць.
Ты махаеш хмарцы – бывай-бывай! –
Ты тонеш ва ўсмешцы яго вачэй.
Раптам ты адчуваеш, што ўжо не да размоў.
Хаця голас кажа табе, што ўсё так па-сапраўднаму…
– І яна рухае кончыкамі пальцаў па тваіх валасах.
І жыццё толькі распачалося.
Яе пальцы і там і ўсюль.
Ты плывеш у святле, як у паветры, і ты ўжо не на зямлі.
А яна… яна ззяе, быццам сонейка.
– Гэта проста сонечны поўдзень.
– Хтосьці спявае песні пра каханне, дзіцё…
– Ты любіш лянівы поўдзень… час ад часу.
Час ад часу…
Тады яна пачынае рухаць кончыкамі пальцаў па тваіх валасах.
І жыццё толькі распачалося.
Яе пальцы, яны ўсюль.
Ты плывеш у святле, быццам у паветры, адрываешся ад зямлі.
А яна ззяе, быццам сонца.