Повторно гледам Оган во Твоите Очи,
И со тој Tвој Поглед што ми дава Крилја,
Во градот во кој што денови поминуваат и можам да забележам како времето лета,
Почнувам да трчам за да конечно фатам чекор кој што ме носи Близу до Тебе.
Остај ги нека зборуваат, ние одиме Нанапред, ние Почнуваме Нешто Наше,
Нашите Соништа, Ти Ме Сакаш уште посилно, Ти Ме Вознесуваш Високо.
Понеси ме над Ѕвездите и кога ќе те имам во своите раце, Ти ме прашуваш
„Дали нашите Соништа се направени од Огaн, Дали ме Љубиш?“, ти ме прашуваш и во облаци, Одиме!
Би требало да гледаш над Ѕвездите и кога ние двајцата сме сами, ти ме прашуваш,
„Дали нашите Соништа се направени од Огaн, Дали ме Љубиш?“, ти ме прашуваш и во облаци, Одиме!
Јас ги затворам моите очи но гледам со јаснотија, дека слепо го следам само она што моето срце ми го вели,
Во град во кој денови минуваат и можам да забележам како времето брзо лета,
Јас почнувам да трчам, за да фатам чекор кој што ме носи Близу до Тебе.
Остај ги нека зборуваат, ние одиме Нанапред, ние Почнуваме Нешто Наше,
Нашите Соништа, Ти Ме Сакаш уште посилно, Ти Ме Вознесуваш Високо.
Понеси ме над Ѕвездите и кога ќе те имам во своите раце,
Ти ме прашуваш „Дали нашите Соништа се направени од Огaн, Дали ме Љубиш?“, ти ме прашуваш тоа и во облаци, Одиме!
Би требало да гледаш над Ѕвездите и кога ние двајцата сме сами, ти ме прашуваш, „Дали нашите Соништа се направени од Огин, Дали ме Љубиш?“, ти ме прашуваш тоа и во облаци, Одиме!