Φεϊρούζ, βγες στο μπαλκόνι
να σ' ακούσουν τα πουλιά,
του Λιβάνου οι μαύροι κέδροι
κι οι λειχήνες του Αραράτ.
Φεϊρούζ, καημέ μου, Φεϊρούζ,
τους αναστεναγμούς μου αφήνω,
στα σταυροδρόμια της ζωής.
Φεϊρούζ, καημέ μου, Φεϊρούζ,
έμαθα πάντοτε να δίνω,
όσα δεν έδωσε κανείς.
Στείλε μου το για χαμπίμπι
στις φτερούγες του νοτιά,
να περάσει από τη Γαύδο
και ν' ανέβει πιο ψηλά.
Φεϊρούζ, καημέ μου, Φεϊρούζ,
τους αναστεναγμούς μου αφήνω,
στα σταυροδρόμια της ζωής.
Φεϊρούζ, καημέ μου, Φεϊρούζ,
έμαθα πάντοτε να δίνω,
όσα δεν έδωσε κανείς.
Η Ευαγγελία λέει
τον Αρχαγγελίτικο
κι εσύ στης Μπεκάα τη θέρμη
τραγουδάς το ανείπωτο.