Σαν αίσθηση κατάπτωσης
Βαθιά μεσ' την καρδιά μου
Σαν να αγναντεύω πίσω από
Ραγιζόμενα, κατακόκκινα,
Παράθυρα της καρδιάς μου
Πιο πάνω απ' τον παράδεισο
Πιο κάτω από τις πέτρες
Τον αιώνια ελλοχεύοντα φόβο τίναξε
Που με νύχια με τραβάει κάτω μοναχό
Κι όταν τρυπώ, κομματιάζοντας τα βαθυκόκκινα
Διαλυόμενα της καρδιάς μου παράθυρα
Και καθώς το παρελθόν με χλευάζει
Των στοιχειών η φοβία
Με τραβάει μακριά
Κι όσο πιο μακριά πάω
Απ' όσα με νοιάζουν
Λιγότερο πια με νοιάζει
Πόσο θα απομακρυνθώ...
Κι όσο πιο μακριά πάω
Απ' όσα με νοιάζουν
Λιγότερο πια με νοιάζει
Πόσο θα απομακρυνθώ...
Ξανά χαμένος
Δίχως τίποτα απολύτως
Και πιο μόνος
Από ποτέ
Προσδοκώ να καταλάβεις
Να συναισθανθείς
Μα ξέρω πως και αυτό αν κάποτε συμβεί
Δεν δύνασαι ποτέ να με βοηθήσεις
Μα ούτε εγώ μπορώ
Ουδέποτε να σε βοηθήσω