Прайшлі гады, «ішла з табой»:
Не думала, каб быў -- падман (Адкрытай я табе была).
Не ме́ла я крыўды да цябе,
Маё сэрца – не было́ ў цяжар...
Ты так хочаш (прагнеш) – зноў даверуся
(Маю веру хочаш ты вярнуць):
Пакіну ж я жыццё твае,
Зноў немагчыма мне кахаць
І думаць пра цябе.
Клянуся, параніў ты сэрца мае --
Іграўся ў уцеху сабе з ім ўсяго.
Ты нашто жадаў вярнуць мяне?
Да сябе цяпер...
Жорсткі быў са мной,
Я спазнала каварнасць вачэй тваіх.
Як жа после ўсяго мне -- і нашто --
Любіць зноў цябе?
Я столькі часу пражыла
(Шмат дзён жыцця ўсяго свайго),
Ў сваёй душы трымала «падман»:
Што ты надзейны, я -- твая...
Чаму ж мне (ты) не давяраў?..
Ўва мне любоў запальваў ты,
Што разам будзем -- ўпэ́ўніваў...
Але жыццё ты маё згубіў (З табой прапала жыццё маё),
(Так…) дзе ж мая́ тут віна?
Ты сэрца параніў, не шкадаваў --
Іграўся ў уцеху сабе з ім ўсяго.
Ты нашто вярнуць мяне жадаў?
Да свайго жыцця...
Жорсткі быў са мной,
Я спазнала каварнасць вачэй тваіх.
Як жа после ўсяго мне -- і нашто --
Каханне вяртаць?
(х2)