Family Snapshot [Polish translation]

Wzdłuż ulic stoją tłumy kamerzystów,

są wszędzie tam, gdzie on.

Dziś będzie inaczej,

dziś nie będzie tak, jak zawsze,

dziś pora na mój ruch.

Zabiję go w świetle kamer, zabiję w świetle kamer,

w świetle kamer.

Są cztery mile stąd, kawalkada zbliża się

jadąc pod słońce.

Jeśli dobrze to obmyśliłem,

to nikt nie zobaczy, ani mnie, ani pistoletu.

Zostały jeszcze dwie mile, robią przejazd,

ludzie zaczynają wiwatować.

Mam przy sobie radio

i słucham tego co się dzieje.

Długo na to czekałem,

bardzo długo czekałem.

Och, wy cholerni telewidzowie,

wstrząsnę waszymi pustymi mózgami,

w jednej chwili ten program eksploduje,

tak, że zapamiętacie to na zawsze,

bo ja żyję!

Wyjeżdżają zza zakrętu,

motocykliści jadą na przedzie.

Ocieram pot z czoła...

To tylko kwestia czasu,

to tylko kwestia decyzji,

a samochód gubernatora jest już za nimi.

Ale to nie o tego mi chodziło.

O, tam jest, ten, na którego wszyscy patrzą, stoi w otwartej limuzynie.

„Właściwie to nic do ciebie nie mam,

wcale nie obchodzi mnie to co robisz,

ale los nas postawił naprzeciw siebie:

mnie i ciebie.

Chcę tylko stać się kimś ważnym,

tak samo, jak ty tego kiedyś chciałeś.

Jeśli ci czegoś nie dadzą, to sam musisz sobie to wziąć,

a ja wezmę sobie ciebie!”

Wstrzymuję oddech,

pociągam za spust

a pocisk wylatuje…

Wszystko ucichło, już tu kiedyś byłem,

jako samotny chłopiec skrywający się za progiem.

Moi przyjaciele poszli do domu,

a na podłodze leżał pistolet-zabawka.

Wróćcie Mamo i Tato!

Zostawiliście mnie samego,

a ja umieram ze smutku.

Pragnę tylko zostać zauważony,

więc strzelam w świetle kamer.