Fado da saudade [Polish translation]

W mieście rodzi się dzień, – który mnie zachwyca

W mojej starej Lizbonie – z innego życia

I ze ściskającą tęsknotą – w gardle

Słucham Fado intonowanego – na pożegnanie

To w tawernach Alfamy - w smutnym czasie

Urodziła się ta pieśń – ich płaczu

W pamięci, którzy odchodzą – tak jak wiatr

W spojrzeniu, które kocha – i nie rezygnuje

Jak błysk dawnego płomienia – lub uczucia

Słyszę to morze, które współdrga – wówczas, gdy śpiewa

I do Bica, po Madragoę – w jednej

chwili

Wraca zawsze ten niepokój – z odejścia

Rodzi się dzień w mieście, – który mnie zachwyca

W mojej starej Lizbonie – z innego życia

Kto żyje tylko przeszłością – bez powodu

Jest więźniem przeznaczenia – pokonany

Ale w duszy tego Fado, – co wiecznie żyje

Rośnie śpiew krystaliczny – ponadczasowy

Przez to wyobrażam sobie – na wolności

Mewę, która się unosi – odrodzona

I już nic mnie nie rani – lub rozczarowuje

Na ulicach tego miasta – świtaniem

I ze ściskającą tęsknotą – w gardle

Słucham Fado intonowanego – na pożegnanie

W mieście rodzi się dzień, – który mnie zachwyca

W mojej starej Lizbonie – z innego życia

//:I ze ściskającą tęsknotą – w gardle

Słucham Fado intonowanego – na pożegnanie://

W mieście rodzi się dzień, – który mnie zachwyca

W mojej starej Lizbonie – z innego życia

//:I ze ściskającą tęsknotą – w gardle

Słucham Fado intonowanego – na pożegnanie://