Яе вочы на зоркі не падобны
У іх б'ецца матыльком жывы агонь
Яшчэ адзін звычайны вечар пражылі
А з ёю ён кожны раз другі.
Яе упікі - вястуны прахалоды
Як скошаная ў жніўні трава
І хай у яе словах ні кроплі праўды
Яна па-чароўнаму не вінаватая.
Прыпеў:
Дзесьці анёлы крычаць: "Даруй- бывай"
Плавіцца душа, як сьвяча
Разліўся па сэрцу смутак
Я навекі твой, ты - нічыя.
Яе ззяньне зацямняе сонца
І замярзае кроў у яе ценю
Такое шчасьце дорага даецца
Вянец, адкуль ні паглядзі.
Любы валет у яе вялікай калодзе
Падзе, як ахвяра рэўнасьці сляпой
Яна адна і ад мяне сыходзіць
Даўно пратаптанай сьцежкай.
Прыпеў:
Дзесьці анёлы крычаць: "Даруй- бывай"
Плавіцца душа, як сьвяча
Разліўся па сэрцу смутак
Я навекі твой, ты - нічыя.