ای نی محزون کجایی؟ سوختیم
تیره شد آیینه‌ای کافروختیم
آه از آن آتش که ما در خود زدیم
دودِ سرگردانِ بی‌سامان شدیم
راندگانِ دل نهاده با وطن
ماندگانِ غربتِ طاقت شکن
سینه می‌جوشد ز درد بی زبان
ای نوای بی‌نوا نی را بخوان
نی حدیث حسرت و حرمان ماست
نی دوای درد بی‌درمان ماست
نی خبر دارد از آن باران که ریخت
آشیان لک‌لکی از هم گسیخت
نی خبر دارد از آن گم کرده جفت
آهوی کوهی که جز در خون نخفت
نی خبر دارد ز اشک پهلوان
دشنه در پهلوی سهراب جوان
نی خبر دارد از آن مردان مرد
خون‌شان گلگونه رخسار زرد
نی خبر دارد ز درد اشتیاق
سینه های شرحه شرحه از فراق