Extraños [Polish translation]

Byliśmy dwojgiem obcych ludzi, którzy poznali się w tamtej kafejce.

Nieoczekiwanie spędziliśmy długie godziny na pogawędce.

Byłeś tak inny, nieskomplikowany i tak szczery, że się zakochałam.

Stałeś się moim kochankiem i najlepszym przyjacielem.

Jakież miałam szczęście! A przynajmniej tak sądziłam,

lecz patrząc w twe oczy, z chwili na chwilę już siebie tak nie widziałam.

Spadłam z nieba na ziemię; z chmur do piekła; z miłości w pustkę.

Jak poczuć, że coś jest wieczne, jeśli nawet w twych ramionach dziś umieram z zimna?

Może to zabrzmi okrutnie: gdy nasze ciała się łączą, minuty zdają mi się latami.

I chciałabym wiedzieć, jak to jest, że po tym, jak tak bardzo cię kochałam,

znów jesteśmy tylko obcymi ludźmi.

Jesteśmy dwojgiem obcych ludzi pod tym samym dachem i nie chcemy zauważyć,

że chociaż mamy wszystko wspólne, nie mamy ze sobą nic wspólnego.

Dałeś z siebie to, co najlepsze i ja też ofiarowałam, co miałam najlepszego.

Życie czasami nie wybacza, a czas odwraca się plecami.

Jakież miałam szczęście! A przynajmniej tak sądziłam,

lecz patrząc w twe oczy, z chwili na chwilę już siebie tak nie widziałam.

Spadłam z nieba na ziemię; z chmur do piekła; z miłości w pustkę.

Jak poczuć, że coś jest wieczne, jeśli nawet w twych ramionach dziś umieram z zimna?

Może to zabrzmi okrutnie: gdy nasze ciała się łączą, minuty zdają mi się latami.

I chciałabym wiedzieć, jak to jest, że po tym, jak tak bardzo cię kochałam,

znów jesteśmy tylko obcymi ludźmi.

Spadłam z nieba na ziemię; z chmur do piekła; z miłości w pustkę.

Jak poczuć, że coś jest wieczne, jeśli nawet w twych ramionach dziś umieram z zimna?

Może to zabrzmi okrutnie: gdy nasze ciała się łączą, minuty zdają mi się latami.

I chciałabym wiedzieć, jak to jest, że po tym, jak tak bardzo cię kochałam,

znów jesteśmy tylko obcymi ludźmi.

Jesteśmy dwojgiem obcych ludzi, którzy poznali się w tamtej kafejce.