Kiel rozo, kiu drivas en akvo
Kiel vundo, kiu neniam resaniĝas
Kiel senbrua krio en silenta nokto
Kiel ekzekutisto, kiu finas lian taskon
Kiel lupo, kiu vagas en la arbaroj
Kiel la ŝtalo, kiu atingas la koron
Kiu arbo, kiu luktas kontraŭ la ŝtormo
Kiu la suno, kiu sinkas en la maro
Kiel glavo, kiu disrompiĝas en la batalo
Kiu flamo, kiu estingiĝas ĝis nenio
Kiu la lasta kiso de la plej amata fraŭlino
Kiel veo, kiu rapidas al la ĉielo
Tiel ni portas tra malluma nokto
la flamo kiu flamigas nian koron
tial aŭskultu la vokon kiu krias en vi
kaj serĉu la eternecon