Μουντός Νοέμβριος.
Είμαι "πεσμένη" από τον Ιούλιο.
Επαναλαμβάνω τα βήματα μου σε κάθε σκαλοπάτι.
Προσπαθώντας να βρω, αυτό που πήγε λάθος.
Γράφω γράμματα.
Με διεύθυνση (παραλήπτη) την φωτιά.
Κι έπιασα την ανάσα μου.
Κοιτάζοντας (μέσα από) ένα ανοιχτό παράθυρο.
Ψάχνοντας για τον θάνατο μου.
Κι δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη.
Είχα ένα αξιοπερίεργο προαίσθημα.
Ότι αυτός ο πόνος, θα ήταν αιώνιος.
Γειά, Δεκέμβριε.
Μάντεψε... νιώθω άθλια.
Δεν μπορώ να θυμηθώ, για τι συνήθιζα να παλεύω.
Ξανά-παίζω την κασέτα. Το μόνο που κάνει, είναι να σταματάει.
Την ίδια στιγμή, όλα χάθηκαν!
Αποστολή σημάτων, για να διασταυρωθεί.
Και "έπιανα" την ανάσα μου.
Ξυπόλητη σε έναν άγριο χειμώνα.
Ψάχνοντας για τον θάνατο μου.
Κι δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη.
Είχα ένα αξιοπερίεργο προαίσθημα.
Ότι αυτός ο πόνος, θα ήταν αιώνιος.
Αιώνιος.
Δεν μπορώ να σκεφτώ όλο το τίμημα.
Κι όλα όσα θα χαθούν.
Μπορούμε να κάνουμε μια παύση;
Για να βεβαιωθούμε, ότι θα είμαστε "ψηλοί" κι πάλι.
Είτε ο καιρός είναι παγωμένος, είτε η βιαιότητα των σκληρών ημερών.
Υπάρχει γραμμή να διασχίσω;
Κι όταν ναυάγησα.
(Δεν μπορώ να σκεφτώ το τίμημα.)
Σε σκεφτόμουν.
(Όλα όσα θα χαθούν τώρα.)
Στις ρωγμές του φωτός.
(Μπορούμε να κάνουμε μια παύση;)
Σε ονειρεύτηκα.
(Για να βεβαιωθούμε, ότι θα είμαστε "ψηλοί" κι πάλι, αν σκέφτεσαι το τίμημα.)
Ήταν, πραγματικά, αρκετό.
(Είτε ο καιρός είναι παγωμένος.)
Για να με ξεπεράσεις.
(Είτε η βιαιότητα των σκληρών ημερών.)
Κι έπιασα την ανάσα μου.
Τα πατώματα, της καμπίνας, να "σέρνονται" κάτω από τα βήματα μου.
Ψάχνοντας για τον θάνατο μου.
Κι δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη.
Είχα ένα αξιοπερίεργο προαίσθημα.
Ότι αυτός ο πόνος, θα ήταν αιώνιος.
Αιώνιος.
Αιώνιος.
Αυτός ο πόνος, δεν θα ήταν αιώνιος.
Αιώνιος.