เคยเป็นคนเดียวที่ได้ทุกอย่าง
บงการทุกเส้นทางในชีวิต
เคยทระนงไม่ลงให้ผู้ใดเลยสักนิด
สำนึกว่าผิดไม่ทัน
แผลที่ฝังลึกจะเจ็บไม่จาง
ยังคงเห็นภาพเธออยู่อย่างนั้น
พลาดพลั้งที่รับเธอสู่ดวงใจมัวหม่นของฉัน
มันทรมานหนักหนา
ไม่มีทางจะพรากเธอจากใจ
และถึงแม้เธอหนีไปไกล
เธอยังคงอยู่เว้าวอน หลอนหลอก ย้อนยอก
เรื่อยไปไม่เลิกรา
ยังคงรอบนหอที่อ้างว้าง
ประตูยังเปิดค้างรอท่า
หลงเพ้อว่าเธอจะเดินเข้ามา
คืนเคียงอุราชั่วกาลนาน
คับแค้นที่รักนั้นลงโทษทัณฑ์
คลุ้มคลั่งเมื่อแสงจะพลันจางหาย
และถึงแม้ว่าเธออยู่ไกลเกินจะเอื้อมเพียงไหน
ไม่ลบเลือนได้หรอกหนา
ไม่มีทางจะพรากเธอจากใจ
และถึงแม้ภาพลับตาไป
เธอยังคงอยู่ล่องลอย คอยส่องแสง เป็นแรงใจไม่ร้างรา
ยังคงรอบนหอที่อ้างว้าง
ประตูยังเปิดค้างรอท่า
เฝ้าเพ้อว่าเธอจะเดินเข้ามา
ราตรียาวนานพาดผ่านทุกครา
ทำได้แค่กล้ำกลืนฝืนน้ำตา
อยู่ตรงนี้คอยหาชั่วกาล