Αχ, αφού ήδη χάσαμε την αίσθηση του χρόνου,
αφού μαζί τα διαλύσαμε όλα,
πες μου τώρα, πώς μπορώ να φύγω;
Αν αφού μόλις σε γνώρισα ξεκίνησα να ονειρεύομαι και να έχω τόσες αυταπάτες,
χάθηκα από τον υπόλοιπο κόσμο, έκαψα τα καράβια μου
Πες μου, πού μπορώ να πάω πια;
Αν εμείς μπερδέψαμε τα πόδια μας μέσα στα παιχνίδια
εκείνων των ατέλειωτων βραδιών,
Πες μου, με τι πόδια θα συνεχίσω τώρα να περπατώ;
Αν πέταξες τη τύχη μας στο πάτωμα,
αν μέσα στην ακαταστασία της καρδιάς σου
το αίμα μου μπέρδεψε τη φλέβα του και χάθηκε;
Πώς, αν μέσα στην ακαταστασία της ντουλάπας σου,
το παλτό μου έχει σκεπάσει το φόρεμά σου
και τα παπούτσια μου πατάνε ακόμα τα δικά σου
Πώς, αν αγαπηθήκαμε σαν τρελοί,
νιώθω ακόμα τα στήθια σου στα χέρια μου,
Εξήγησέ μου με τι μούτρα θα φύγω!
Όχι, νομίζω πως παριστάνεις τη χαζή
Σου έδωσα τα μάτια μου να τα προσέχεις
και τώρα πες μου με τι μάτια θα βλέπω για να φύγω;;