Młode chłopaki, patrzą z fotografii,
W ich oczach jest zapisana święta przyjaźń, tak jak i wcześniej.
Każdy mógł być szczęśliwym,
Każdy mógł być kochanym,
Ale został na zawsze młodym chłopcem.
To tylko wojna, to tylko rozłąka,
To tylko cierpienie, tak, tak, które przyszło na ziemię,
To tylko przeznaczenie, zła dola i męka,
To tylko wojna, która znalazła chłopca,
To tylko wojna...
On powierzył Ojczyźnie, wszystko, co znał przez osiemnaście lat,
Pocałunek z ukochaną i rodzoną matkę,
W nocy odszedł na misję, w życiu wszystkiego nie skończył,
Nie zbudował rodzinnego domu, nie wychował syna.
To tylko wojna, to tylko rozłąka,
To tylko cierpienie, tak, tak, które przyszło na ziemię,
To tylko przeznaczenie, zła dola i męka,
To tylko wojna, która znalazła chłopca,
To tylko wojna...
Przed walką napisał narzeczonej pocztówkę,
Dwadzieścia słów, o tym jak kocha i przesyła pozdrowienia:
"Słuchaj, powiedz mamie, że nie będę się bał,
Ani razu nie stchórzyłem, nie zdradziłem przyjaciół".
Urwały się te wiersze, przez kulę dziewczyny-snajpera,
Która naprzeciwko przyczaiła się w zielonych krzakach,
I została jedna głupia kula mniej w karabinie,
I jeden rosyjski syn więcej, pozostał w naszych sercach.
Młode chłopaki, patrzą z fotografii,
A żywi chłopcy tworzą nową formację,
Nie zapomnimy ukochanych, nie zapomnimy ich twarzy,
Nie zapomnimy ich spojrzenia, będziemy pamiętać o żołnierzach.
To tylko przeznaczenie, zła dola i męka,
To tylko wojna, która znalazła chłopca,
To tylko wojna...