آنها می توانند چشم به راه بمانند،
برای آغوش هایی که هرگز گشوده نخواهد شد.
تنها، در جاده های غم.
لحظه های با تو زیستن
جاودانه شده است در جان من
جانی، تن مرا
خونی، قبیله مرا
آبی، دریاهای مرا
شب تو را باز نداشت.
قبل از آینده-
دوست خامی که تو را، زودهنگام، از من گرفت
جاودانه شدی در من.
خماری از چشم های تو
در سرنوشت ام حک شده است.
تو در منی
زنده تر از خود من.
آن هنگام که سخن می گویم، صدای توست که به کلمات جان می بخشد
هنگامی که اشک هایم جاری می شود، شور و شعفی از آنِ تو در درونم می جوشد
در آرامگاه تو رازهای دوستی را نهفته اند.
درد و رنج نبودنِ تو را صبوری نمی توانم
حالا، قلب هم از صبوری خسته است.
محبوب من، تمنای همیشگی ام.
آبی، دریاهای مرا
جاودانی درون من.
تا در صور مرگ بدمند
تا صبح حقیقت برآید